قدر دانی از سگ عزیزم مرحوم مغفور سزار

ترافیک عجیبی شده بود ماشینا بد جوری تو هم پیچیده بودن تقریبا ۲۰ دقیقه تود که سر جام وایساده بودم و تکون نمیخوردم تازه از شانس بدم هم کلاس آلمانی هم داشتم و همین جوریش دیر شده بود دیگه چه برسه به این افتضاحی که خورده بود تو خیابون...

از اون جا که فرهنگ ما ایرانی ها بالاست ( البته اگر به احمد رضای عزیز بر نخوره ) یه سری داشتن بوق الکی میزدن و یه سری هم داشتن با هم دعوا میکردن هیشکی هم نبود که ما رو از این وضعیت نجات بده ..

از اونجا که کاری برای انجام دادن نداشتم همین طور که لبخند ملیجی رو لبم بود داشتم به زمین و زمان خیلی مودبانه بد و بیراه میگفتم...اما خیلی زود هرچی فحش مودبانه بلد بودم  تموم شد ..

تو دلم میگم خدایا ببین یا یه پلیس مهربون بفرست تا راه و باز کنه یا یه بهانه دست من بده تا فحش هارو آب دار تر نصار روح مسولان عزیز مملکتی کنم !!!

خب اگر تعریف از خود نباشه از اونجا که من آدم با خدایی هستم نگاهم یهو افتاد تو پیاده رو ..

۲ تا پلیس مهربون خیلی شیک دارن تا هم میگن و میخندن اصلا انگار در جشن عروسی عمشون هستن و ما ها هم یه مشت گوسفند که بالاخره یه جوری راه خودمونو پیدا میکنیم..

خدا رو شکر هم پلیس و پیدا کردم هم بهانه رو...

نمیدونم  چرا این پلیس های عزیز و که دیدم یاد سگ سابقم افتادم.. شاید برا اینکه هر دوشون کار خودشون و بلد نیستن ... اما باز هر چی باشه سگ من سعیشو میکرد و یه واقی بعضی وقتا میزد که این خودش کلی ارزش داره...